قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد

دارد حسین می رود انگار کربــلا            

دارد دل رسول خدا می شود مذاب             می ریزد اشک روضه ز چشم ابوتراب

شد نوحه های فاطمه هم نالۀ رباب            کودک چقدر می خورد از نهر آب، آب

دارد عجـیب قصۀ غـمبار، کـربلا

این نالۀ دمادم زهـرای اطهر است               زینب بدان که کرب و بلا پر ز لشگر است

تا چند روز بعد، حسینِ تو بی سر است               آنروز روز غارت خلخال و معجر است

بدتر ز روضۀ در و دیوار، کربلا

گریان توست مادر تو ای حسین من             بر نیزه می رود سر تو ای حسین من

گردد اسیر خواهر تو ای حسین من            گردد یتیم دخـتـر تو ای حسین من

تا شام و کوفه همره اغیار، کربلا

عباس من، تو دور و بر کاروان بمان            هـمراه زینب و کمک بانوان بمـان

پشت وپناه لشگر و پیر و جوان بمان            پیش حسین من به تـمام توان بمان

بی تو نداشت سید و سالار، کربلا             

این قافله به سوی شهادت روانه است            شب نامه های مردم کوفه بهانه است

از غربت حسین هزاران نشانه است            در انتظار زینب من تازیـانه است

زینب کجا و کوچه و بازار، کربلا

انگــار بــوی پیرهنـی را شنیده اند            اینها حدیث بی کـفـنـی را شنیده انـد

این سمّ اسب ها بـدنـی را شنـیده اند            این نیزه ها لب و دهنی را شنیده اند

رفت از مدینه تیزیِ مسمار، کربلا

مادر هنوز پهـلوی من درد می کند            این زخمهای بازوی من درد می کند

جای کبـودیِ روی من درد می کند            خوردم زمین و زانوی من درد می کند

وای از حدیث سیلی خونبار، کربلا

روزی که وقت آمدنِ لـشـگـرم رسد          ایــام دادخــواهـیِ از داورم رســد

مهــدیِ من به داد دل مضطرم رسد          هم انتـقـام غنچـه گل پـرپـرم رسد

پس مرگ بر منافق و کـفار، کربلا